Jan Judziński


Mistrz krawiectwa i czapnictwa.


Urodził się w 1899 roku w Trębaczewie powiat Rawa Mazowiecka. W 1918 roku w Warszawie wstępuje do Wojska Polskiego i bierze udział w rozbrajaniu żołnierzy niemieckich. Wiosną 1919 roku jako piechur 31 pułku bierze udział w walkach o Lwów oblegany przez wojska ukraińskie. W 1920 roku bierze udział w wyprawie generała Żeligowskiego o wyzwolenie Wilna. Przeniesiony do 48 pułku Piechoty Strzelców Kresowych walczy z bolszewikami pod Borysławiem, gdzie traci dwa palce u lewej ręki ( wskazujący i średni ). Następnie do czasu zwolnienia z wojska w 1922 roku, służy w kompanii wartowniczej 48 pułku piechoty w Stanisławowie. W 1939 roku ponownie zmobilizowany i 11-go października dostaje się do niewoli radzieckiej, przebywa w obozie w Szepietówce a następnie w Równem, skąd ucieka do domu.


Zawodu krawca uczył się od 1914 roku w zakładzie pod wezwaniem św. Józefa w Nowym Mieście. W 1923 roku uzyskał dyplom czeladniczy, a w 1925 roku otwiera zakład krawiecki w Rawie Mazowieckiej,a następnie w 1927 roku zakład czapniczy, który prowadził do 1974 roku. W 1942 roku po utworzeniu w Rawie Mazowieckiej getta, za współpracę  i pomoc żydom więziony, lecz po wykupieniu zwolniony przez Komendanta Zajdlera. Po powstaniu warszawskim w grudniu 1944 roku oskarżony o pomoc powstańcom i w ukrywaniu żydów, ponownie więziony i wyznaczony na rozstrzelanie. Jednak rodzina przekupiła żandarma niemieckiego Pimo, który wyprowadził go z więzienia i kazał uciekać. Ukrywał się do wyzwolenia w Nowym Mieście.


Prześladowany przez władze RPL-u za manifestowanie przywiązania do kościoła i wiary chrześcijańskiej, dowodem tego fundacja w 1954 roku chorągwi, która znajduje się w kościele o.o. „Pasjonatów” w Rawie Mazowieckiej.